Ο Σχηματισμός της τεχνικής Thetahealing

Το ταξίδι από τη σύλληψη της Τεχνικής Οράϊαν (το αρχικό όνομα της μεθόδου) το 1994 μέχρι το σχηματισμό της τεχνικής ThetaHealing®, όπως την ξέρουμε σήμερα, ήταν συναρπαστικό. Συνταξίδεψα με υπέροχους θεραπευτές και εκπαιδευτές της τεχνικής ThetaHealing, οι οποίοι και στηρίζουν τη δουλειά. Η τεχνική ThetaHealing, συνεχίζει να αναπτύσσεται όπως ένα όμορφο δέντρο την άνοιξη, το οποίο ποτίζεται από το ενδιαφέρον των ανθρώπων σε όλον τον κόσμο.

Με λένε Βαϊάννα. Είμαι η ιδρύτρια της μεθόδου, η οποία ονομάζεται σήμερα τεχνική ThetaHealing®. Γεννήθηκα με έμφυτη την ικανότητα διαίσθησης, αν και δεν είχα σχεδιάσει αρχικά να χρησιμοποιήσω αυτή μου την ικανότητα για θεραπείες. Ξεκίνησα να μελετάω Ταοϊσμό, διατροφή και βότανα για να αντιμετωπίσω κάποια προσωπικά θέματα υγείας. Στη συνέχεια όμως, αυτά με οδήγησαν στην ίδρυση του Nature’s Path (Μονοπάτι της Φύσης), το οποίο είναι το όνομα της εταιρίας μου.

Αυτή μου η πορεία ξεκίνησε το 1990, όταν χώρισα με τον άντρα που ήμουν παντρεμένη για 10 χρόνια και με τον οποίο είχα 3 μικρά παιδιά. Εκείνη την εποχή άκουσα ότι το κράτος έπρεπε να προσλάβει έναν αριθμό γυναικών για να δουλέψουν στο Υπουργείο Ενέργειας. Ένα από τα υποκαταστήματα τους ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι μου, στο Άϊνταχο Φολς της Πολιτείας Άϊνταχο. Το σχέδιο μου ήταν να δουλέψω σε έναν τομέα που ονομάζεται ‘Θέση’ στο τμήμα ασφάλειας πυρηνικής ενέργειας, ενώ θα συνέχιζα να ασχολούμαι με την αγαπημένη μου ασχολία η οποία ήταν η τέχνη. Αν και η διαδρομή με το λεωφορείο από το σπίτι μου στη δουλειά ήταν μεγάλη, σκέφτηκα ότι ο μισθός και τα οφέλη άξιζαν τον κόπο.

Το 1991 ξεκίνησα την εκπαίδευση η οποία θα διαρκούσε ένα χρόνο και την οποία χρειαζόμουν για να εξειδικευτώ στον τομέα της ασφάλειας πυρηνικής ενέργειας. Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος και αυτά στα οποία έπρεπε να εκπαιδευτώ δοκίμαζαν την αντοχή μου. Τελειώνοντας την εκπαίδευση, και ενώ περίμενα να βγει η ειδική άδεια για να μπορώ να δουλέψω για το κράτος, έπιασα δουλειά ως φύλακας ασφαλείας σε ένα γειτονικό εργοστάσιο παραγωγής πυρηνικής ενέργειας.

Όσο δούλεψα στο εργοστάσιο, δεν παραμέλησα τα άλλα μου ενδιαφέροντα. Στα διαλείμματα, έκανα διαισθητικές αναγνώσεις και ζωγράφιζα τα πορτραίτα συναδέλφων. Δουλεύαμε σε βάρδιες και η δική μου ήταν συνήθως από τα μεσάνυχτα ως το πρωί.

Ήθελα, ως διαζευγμένη μητέρα, να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον για την οικογένεια μου αλλά συνειδητοποίησα ότι η συγκεκριμένη θέση δεν θα μου έδινε αυτή τη δυνατότητα. Κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν.

Το κίνητρο που χρειαζόμουν ήρθε όταν προβλήματα υγείας τα οποία αντιμετώπιζα με ώθησαν να ασχοληθώ με τη μελέτη της Φυσικής ιατρικής. Τελειώνοντας τις σπουδές μου στη Φυσική ιατρική το Μάρτιο του 94, άνοιξα μια επιχείρηση μέσα από την οποία έκανα συνεδρίες μασάζ, διατροφικής συμβουλευτικής και Φυσικής ιατρική.

Συνειδητοποίησα ότι κινόμουν στο πλαίσιο του σκοπού της ζωής μου όταν είδα ότι άρχισαν να μου ανοίγονται πόρτες. Γνώρισα ένα μέντιουμ το οποίο με συμβούλεψε να κάνω αναγνώσεις επί πληρωμή. Ως για μαγείας, βρήκα ένα γραφείο για να δουλεύω και είχα πελάτες από την πρώτη κιόλας μέρα. Μέσα σε μία εβδομάδα γνώρισα μια γυναίκα με την οποία γίναμε οι καλύτερες φίλες και η πελατεία των συνεδριών μασάζ ήταν πλέον σταθερή. Μέσα από αυτές τις συνεδρίες ανακάλυψα ότι αν έχω τη θέληση να ακούσω, η φωνή του Δημιουργού θα μου έδινε οδηγίες. Είχα γίνει καλή στις αναγνώσεις και έτσι μου ζητήθηκε να διδάξω την τεχνική μου. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η πορεία μου στη διαισθητική ιατρική. Από εκείνη τη στιγμή είχα όλο και περισσότερες μεταφυσικές εμπειρίες οι οποίες επιβεβαίωναν αυτό που ήταν να γίνω.

Εντωμεταξύ, είχα αρχίσει να έχω σοβαρό πρόβλημα με το δεξί μου πόδι, το οποίο πρηζόταν κατά καιρούς και γινόταν σχεδόν διπλό. Η φλεγμονή και ο έντονος πόνος με ανάγκασαν να ζητήσω συμβατική ιατρική βοήθεια. Τον Αύγουστο το 1995 με διέγνωσαν με καρκίνο των οστών, και μου είπαν ότι είχα όγκο στο δεξί μηριαίο οστό. Όλες οι εξετάσεις που έκανα επιβεβαίωναν τη διάγνωση. Ένας ειδικός σε θέματα οστών θεώρησε ότι η καλύτερη λύση ήταν μάλλον ο ακρωτηριασμός. Αυτό, μου είπε, θα μου έδινε λίγο παραπάνω χρόνο ζωής.

Ένιωσα τον κόσμο μου να γκρεμίζεται: και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ο γιατρός μου με έστειλε για βιοψία στο Πανεπιστήμιο της Γιούτα. Για να γίνει αυτή η βιοψία έπρεπε να μου ανοίξουν το πόδι ώστε να μπορέσουν να πάρουν δείγμα από το μέσα μέρος του μηριαίου οστού. Θα έπρεπε να κάνω ένα επίπονο ταξίδι 4 ωρών για να γίνει η βιοψία. Ο Μπλέικ, ο άντρας μου εκείνη την εποχή, με πήγε με το αυτοκίνητο στη Γιούτα και μου έκαναν εισαγωγή. Δεν μπορούσαν να μου κάνουν ολική αναισθησία και έτσι κατά τη διάρκεια της διαδικασίας άκουγα τους χαρακτηριστικούς ήχους του σφυριού και του τρυπανιού. Ενώ έπρεπε να μείνω το βράδυ στο νοσοκομείο για παρακολούθηση, ο Μπλέικ είπε στο προσωπικό του νοσοκομείου ότι θα φύγουμε γιατί δεν έχουμε ασφάλεια. Δεν είχα τη δύναμη ούτε να τσακωθώ μαζί του. Έτσι, νιώθοντας φρικτό πόνο, με έχωσε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στο σπίτι του αδερφού του για να περάσουμε τη νύχτα, πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι του γυρισμού.

Όπως έφευγα από το νοσοκομείο, οι γιατροί μου είπαν πως αν πατήσω το πόδι μου και περπατήσω, θα σπάσει. Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, η μόνη επιλογή θα ήταν ο ακρωτηριασμός, για να προλάβουν την εξάπλωση του καρκίνου. Μου είπαν επίσης ότι ούτως ή άλλως είχα μόνο δύο μήνες ζωής.

Αυτή η δοκιμασία με υποχρέωσε να περπατάω με πατερίτσες για έξι εβδομάδες. Ο πόνος που οφειλόταν στον όγκο ήταν αφόρητος. Η ζωή μου διαλυόταν. Πήγαινα κουτσαίνοντας δεξιά και αριστερά με τις πατερίτσες, και ζούσα με αυτόν το συνεχή πόνο, αμφιβάλλοντας για το αν θα μπορούσα να επιβιώσω σε αυτή την κατάσταση. Παρόλα αυτά, εξακολουθούσα να βλέπω πελάτες, όχι γιατί είχα μεγάλο θάρρος και αντοχή, αλλά γιατί είχα οικονομικές υποχρεώσεις και τα παιδιά μου με είχαν ανάγκη. Αν και δεν ήμουν καιρό παντρεμένη με τον Μπλέικ, η σχέση μας δεν ήταν καθόλου καλή και αυτό ήταν ένα επιπλέον βάρος στην ήδη κακή μου υγεία. Δεν μπορούσα να το βάλω κάτω και να πεθάνω, και να αφήσω τα παιδιά μου μόνα τους. Και μόνο η σκέψη ότι θα πάνε να μείνουν με συγγενείς, ακόμα και με τον πατέρα τους (ο οποίος ήταν παραπληγικός και άρρωστος) ήταν αφόρητη. Αυτές οι σκέψεις αντιθέτως ενίσχυαν τη θέληση μου να ζήσω.

Αν και ήμουν βαριά άρρωστη, οι διαισθητικές μου ικανότητες οξύνθηκαν, όπως και η σύνδεση μου με το Δημιουργό. Όλη μου τη ζωή πίστευα ότι είχα έναν ανώτερο σκοπό λόγω μίας υπόσχεσης που είχα δώσει στα 17 μου. Τώρα δεν ήμουν και τόσο σίγουρη ότι θα μπορέσω να την τηρήσω.

Πάνω στη σύγχυση και τη στεναχώρια έστειλα μια κραυγή βοήθειας στο Δημιουργό: ‘Γιατί εμένα; Γιατί χάνω το πόδι μου; Θεέ μου, θα πεθάνω; Έχω τόσα πράγματα να κάνω ακόμα.’

Δεν πρόλαβα να τελειώσω αυτό που έλεγα και άκουσα μια φωνή, δυνατά και καθαρά, σαν να έβγαινε από ένα ηχείο δίπλα μου: ‘Βαϊάννα, είσαι εδώ, με ή χωρίς πόδι, επομένως πάρ’ το απόφαση’.

Έμεινα έκπληκτη με αυτή την απάντηση, αλλά, αν και δεν το ήξερα τότε, ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ακόμα πιο αποφασισμένη να βρω τρόπο να θεραπεύσω το σώμα μου.

Διάφοροι θεραπευτές της περιοχής έμαθαν τι μου συνέβαινε και ήρθαν από παντού να με βοηθήσουν. Μερικοί από αυτούς ήταν υπέροχοι θεραπευτές, και οι οποίοι, είμαι σίγουρη, με βοήθησαν πολύ στις δύσκολες στιγμές. Οι προσευχές που έγιναν για λογαριασμό μου με κράτησαν ζωντανή. Ευχαριστώ ακόμα το Θεό για την Άλις και για τη Μπάρμπαρα, οι οποίες με βοήθησαν να απαλύνω τον πόνο.

Ήμουν αξιοθρήνητη έτσι όπως κούτσαινα πέρα-δώθε στο γραφείο και έγερνα πάνω στο κρεβάτι του μασάζ ή όταν έκανα με δυσκολία τις αναγνώσεις. Όταν δε προστέθηκε μια μόλυνση του ποδιού μου στα προβλήματα υγείας που ήδη είχα, είπα ‘αρκετά’, καιρός να θεραπεύσω τον εαυτό μου.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι κατά της συμβατικής ιατρικής. Πιστεύω ότι πρέπει να σεβόμαστε τις απόψεις των εκπαιδευμένων επαγγελματιών της υγείας γιατί τις περισσότερες φορές είναι σωστές. Ακόμα και σύμφωνα με αυτό, ένιωθα ότι στην περίπτωση μου, οι γιατροί έκαναν λάθος διάγνωση όσον αφορά τον καρκίνο των οστών.

Εμπιστεύτηκα τη διαίσθηση μου και την πληροφορία την οποία έλαβα από το Δημιουργό και άρχισα να χρησιμοποιώ τις γνώσεις μου περί Φυσικής ιατρικής. Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να αποτοξινώσω το σώμα μου. Άρχισα μία σειρά εσωτερικών καθαρισμών με λεμόνι και σάουνα. Ξόδευα πολύ χρόνο στη σάουνα – τέσσερις ώρες την ημέρα επί δυόμισι εβδομάδες. Έπαιρνα βιταμίνες και μεταλλικά στοιχεία και προσευχόμουν συνέχεια. Συνέχιζα να πιστεύω ότι η ιατρική διάγνωση που μου έκαναν ήταν λάθος, αλλά, παρόλα όσα έκανα για να βοηθήσω τον εαυτό μου, εξακολουθούσα να είμαι άρρωστη.

Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα της βιοψίας και έδειξαν ότι δεν είχα καρκίνο των οστών, οι γιατροί μπερδεύτηκαν αφού κάθε εξέταση (τεστ) που είχα κάνει πριν τη βιοψία, έδειχνε ότι είχα όγκο. Η βιοψία έδειξε όμως ότι υπήρχαν πολλά νεκρά κύτταρα δίπλα στα υγιή. Τα αποτελέσματα στάλθηκαν στην Κλινική Μάγιο όπου οι ειδικοί καθόρισαν ότι είχα λεμφικό καρκίνο, ο οποίος και είχε σκοτώσει τα κύτταρα στο μηριαίο οστό μου. Συμφώνησα με αυτή τη διάγνωση γιατί ήξερα ότι οφειλόταν σε δηλητηρίαση από υδράργυρο. Πώς το ξέρω; Το ξέρω γιατί πήγα πάνω και ρώτησα το Θεό (ή το Δημιουργό) και έλαβα την απάντηση ότι είχα δηλητηριαστεί από υδράργυρο.

Άρχισα να ψάχνω τρόπους να αποβάλλω τον υδράργυρο από τον οργανισμό μου. Συνέχισα να αποτοξινώνω τον εαυτό μου, εμπιστευόμενη τις πληροφορίες που πήρα από το Δημιουργό. Το πόδι μου είχε πλέον συρρικνωθεί και οι γιατροί μου είπαν ότι σε περίπτωση που επιβίωνα, θα χρειαζόταν να κάνω φυσικοθεραπεία για να μπορώ να περπατάω ξανά σωστά.

Είχα απόλυτη πίστη ότι ανεξάρτητα από ότι συνέβαινε, ο Θεός μπορούσε να με θεραπεύσει στη στιγμή. Συνέχισα να εμπιστεύομαι τη διαίσθηση μου. Ένιωθα ότι ήξερα ήδη πως να θεραπεύσω τον εαυτό μου. Απλά κάτι μου διέφευγε. Είχα συμβουλευτεί τη συμβατική ιατρική, είχα κάνει αποτοξινώσεις, διατροφή, χρησιμοποιούσα έλαια, βιταμίνες, θετικές δηλώσεις και οραματισμούς, αλλά ήμουν ακόμα άρρωστη. Κάθε φορά που ρωτούσα το Δημιουργό, μου έλεγε ότι ήξερα την απάντηση και ότι έπρεπε να θυμηθώ πως να επικοινωνήσω με το Θεό.

Η απάντηση στις προσευχές μου, ήρθε όταν ήμουν στο βουνό. Είχα καλέσει κάτι φίλους στο σημείο που κατασκηνώσαμε για να μοιραστούμε ένα ρεφενέ δείπνο. Ο καθένας είχε φέρει από ένα πιάτο. Χωρίς να το περιμένω, ήρθε η θεία μου από το Όρεγκον, η οποία όμως είχε στομαχόπονο. Όταν ξάπλωσε σε μια από τις σκηνές, πήγα να τη βοηθήσω. Ήξερε ότι ήμουν βοτανολόγος αλλά δεν είχα φέρει βότανα μαζί μου. Ο δυνατός πόνος που ένιωθε με έκανε να πιστέψω ότι μπορεί να έχει πρόβλημα σκωληκοειδίτιδας. Άρχισα να σκανάρω το σώμα της όπως ήδη είχα κάνει εκατοντάδες φορές. Ανέβηκα πάνω από το κεφάλι μου, μέσω του 7ου τσάκρα, όπως θα έκανα σε μία ανάγνωση, και όταν μπήκα στο χώρο της θείας μου, ρώτησα το Δημιουργό τι έχει και μου είπε ότι ήταν λαμβλίαση. Είπα στο παράσιτο που την προκάλεσε να φύγει, και παρατήρησα το Δημιουργό να ελευθερώνει τον πόνο από το στομάχι της. Μέσα σε δευτερόλεπτα, είχε εξαφανιστεί. Η θεία μου αισθάνθηκε καλύτερα και σηκώθηκε. Αυτό το γεγονός μου έδωσε πολλά να σκεφτώ και με παρότρυνε να το ξαναχρησιμοποιήσω.

Την επόμενη μέρα ένας άντρας ήρθε στο γραφείο μου με έναν οξύ πόνο στην πλάτη. Σκεπτόμενη το τι έγινε με τη θεία μου, ακολούθησα την ίδια διαδικασία. Στη στιγμή, ο πόνος στην πλάτη του εξαφανίστηκε.

Εκείνο το βράδυ αναλογίστηκα τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Αποφάσισα ότι θα έκανα το ίδιο στον εαυτό μου.

Την επόμενη μέρα μπήκα κουτσαίνοντας στο γραφείο, ενθουσιασμένη με την προοπτική του να κάνω την ίδια διαδικασία στο πόδι μου. Σκέφτηκα: ‘Αποκλείεται να είναι τόσο εύκολο!’

Σταμάτησα έξω από την θύρα του γραφείου μου, έφερα την ενέργειά μου πάνω από το κεφάλι μου μέσω του 7ου τσάκρα και προσευχήθηκα στο Δημιουργό. Έδωσα τότε την εντολή να θεραπευτώ και έγινε! Το δεξί μου πόδι, το οποίο είχε κοντύνει 7.5 εκατοστά επανήλθε στο κανονικό του μάκρος στη στιγμή. Ο πόνος έφυγε και το πόδι μου θεραπεύθηκε.

Είχα ενθουσιαστεί τόσο με την θεραπεία μου που στη διάρκεια της ημέρας δοκίμασα με μανία τη δύναμη του φρέσκο-θεραπευμένου ποδιού μου, για να δω αν θα επιστρέψει ο πόνος.

Ως και σήμερα, το μηριαίο μου οστό εξακολουθεί να είναι υγιές, και τα αποτελέσματα των εξετάσεων δείχνουν ότι δεν έχω λεμφικό καρκίνο. Από ευγνωμοσύνη, έδωσα την υπόσχεση μου στο Δημιουργό ότι θα διδάξω αυτή την τεχνική σε όλους όσους θέλουν να τη μάθουν. Αυτή ήταν η βάση της Μεθόδου Θεραπείας Θήτα, όπως την ξέρουμε σήμερα.

Κατά περίεργο τρόπο, έχω ακόμα τις ακτινογραφίες του ποδιού μου. Μερικά χρόνια πριν όταν τις έστειλα σε έναν ειδικό των οστών για μια δεύτερη γνώμη, η διάγνωση του ήταν ότι το άτομο στο οποίο ανήκουν οι ακτινογραφίες, είναι σίγουρα νεκρό!

Το επόμενο άτομο στο οποίο εφάρμοσα τη θεραπεία ήταν ένα κοριτσάκι. Μια γυναίκα με το όνομα Όντρι Μίλλερ, είχε μια δισέγγονη που είχε θέματα υγείας και την έφερε σε μένα για θεραπεία. Δεν γνώριζε για τη δική μου άμεση θεραπεία.

Τη ρώτησα: ‘Γιατί την έφερες σε μένα;’

Η Όντρι με κοίταξε με τα καλόψυχα μάτια της και είπε: ‘Ο Θεός μου είπε να τη φέρω’.

Θυμάμαι ότι περπάτησε προς εμένα και έβαλε το παιδί στα χέρια μου. Τα χέρια του παιδιού ήταν μικροσκοπικά μια και δεν είχε πάρει καθόλου βάρος τα τελευταία δύο χρόνια. Είχε γεννηθεί με τα πόδια εκτός των κλειδώσεων τους και έπασχε από εμφύσημα. Είχε επίσης αυτό που αποκαλώ ‘προβληματική συμπεριφορά’.

Ήξερα ότι εγώ είχα θεραπευθεί, και γι αυτό είπα στην Όντρι ότι θα μου πάρει έξι μέρες για να θεραπεύσω το παιδί, πιστεύοντας ότι αυτό μου έδινε αρκετό χρόνο. Είχα κατά-ενθουσιαστεί με τη νέα τεχνική αλλά ήμουν ταυτόχρονα και πολύ αγχωμένη. Θυμάμαι ότι έκλαιγα και παρακαλούσα το Δημιουργό: ‘Αχ Θεέ μου, σε παρακαλώ βοήθησε με να θεραπεύσω αυτό το παιδί. Σε παρακαλώ Θεέ μου, σε παρακαλώ, θεράπευσε αυτό το παιδί’. Και έστειλα την ενέργειά μου πάνω στο θεό χρησιμοποιώντας τη διαδικασία η οποία μου είχε δοθεί.

Κάθε μέρα, επί έξι μέρες, η κόρη της Όντρι οδηγούσε για δύο ώρες για να φέρει το παιδί, για να δουλέψουμε για μισή ώρα. Την τοποθετούσα κάτω από χρωματιστά φώτα και χρησιμοποιούσα τη νέα θεραπευτική τεχνική.

Το κοριτσάκι περπατούσε με πατερίτσες του τύπου που περνάνε από μέσα τα μπράτσα. Την Τρίτη μέρα το παιδί σηκώθηκε και μου είπε ότι μπορούσε να περπατήσει και ότι θα πήγαινε ως τη γιαγιά της χωρίς πατερίτσες. Της είπα: ‘Όχι γλυκιά μου, δεν μπορείς ακόμα. Δεν είσαι αρκετά δυνατή’. Αλλά με πείσμα, μου είπε ότι θα το κάνει. Στάθηκε όρθια και περπάτησε περίπου ένα μέτρο ως τη γιαγιά της. Αυτή ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που περπατούσε χωρίς πατερίτσες. Είχα μείνει έκπληκτη!

Μετά, είδα την πλάτη της να ισιώνει, όπως και να αποβάλλει διάφορα μικρόβια. Το εμφύσημα της είχε εξαφανιστεί, και άρχισε, με φυσικοθεραπεία, να περπατάει κανονικά. Τώρα που είχε τη δύναμη, μπορούσε να μάθει στο σώμα της πως να περπατάει χωρίς βοηθήματα. Το πιο εκπληκτικό ήταν το ότι πήρε ένα κιλό σε μόνο τρεις μέρες και σε έξι μέρες, έβαλε δύο κιλά.

Κάτι δούλευε! Ενθουσιασμένη, άρχισα να χρησιμοποιώ την τεχνική σε όλους. Θεράπευσα όλων των ειδών τις ασθένειες και αναπηρίες και άρχισα να δουλεύω με άτομα τα οποία ήταν ετοιμοθάνατα. Μαθεύτηκε για μένα από στόμα σε στόμα και ερχόταν κόσμος από παντού για να με βρει. Είδα ότι οι θεραπείες ήταν πολύ πετυχημένες στους υπάρχοντες πελάτες μου, και σύντομα καινούριοι πελάτες έρχονταν από όλον τον κόσμο. Πολλοί από αυτούς θεραπεύθηκαν στη στιγμή και άλλοι σε μερικές συνεδρίες, ενώ άλλοι δεν θεραπεύθηκαν καθόλου.

Αφού είχα χρησιμοποιήσει την τεχνική με διαφορετικό βαθμό επιτυχίας, συμπέρανα το γιατί αυτή η τεχνική δούλευε τόσο καλά. Άρχισα να πιστεύω ότι κάνουμε αυτές τις θεραπείες σε κατάσταση Θήτα. Για την κατάσταση Θήτα γνώριζα κάποια πράγματα από τον πρώην άντρα μου, τον Μπλέικ, ο οποίος ήταν υπνωτιστής. Είχα διαβάσει στο παρελθόν αρκετά από τα βιβλία του τα οποία μιλούσαν για το υποσυνείδητο. Η θεωρία μου ήταν ότι μπαίναμε σε κατάσταση Θήτα για να κάνουμε αυτές τις θεραπείες. Αν η θεωρία μου ήταν σωστή, τότε είχα κάνει επανάσταση στον τομέα της θεραπείας, και είχα βρει μια εξήγηση για τη θεραπεία που βασίζεται στην πίστη, η οποία θα μπορούσε να μετρηθεί επιστημονικά.